"The Truth In The Lie" (1x01)

'Don’t make me sad, don’t make me cry

Sometimes love is not enough 

And the road gets tough, I don’t know why

Keep making me laugh, let’s go get high

The road is long, we carry on

Try to have fun in the meantime

Come and take a walk on the wild side

Let me kiss you hard in the pouring rain

You like your girls insane

Choose your last words, this is the last time

‘Cause you and I, we were born to die'

                                  Soundtrack: Lana Del Rey - Born ToDie (Born To Die)

                                                                                              2012

Czasami jesteśmy świadomi, że w naszym życiu dzieje się właśnie coś wielkiego i niesamowitego. Czasami mamy nadzieję, że dzięki temu nasze monotonne życie ruszy w przeciwnym kierunku. Dlaczego ludzie twierdzą, że problemy są skomplikowane?

Problemy nie są skomplikowane, tylko decyzje, przed którymi stajemy. Lecz nie zawsze wybieramy mądrze.

Uważnie przypatruję się aktom, które otrzymałam od Waltersa. Jestem zdruzgotana. Jeszcze nie tak dawno temu, byłam przekonana, że wejdę do sądu i zakończę sprawę z porozumieniem dwóch stron.

- Ożenił się dla kasy – stwierdził Jake, obracając się na fotelu.

Spojrzałam na niego z pod jasnej teczki.

- A teraz żąda fortuny od byłej żony – mówi, poprawiając okulary na nosie. – Czasami ci współczuję.

Wzdycham i z powrotem wracam do czytania. Linijka, po linijce mam nadzieję, że znajdę jakiś haczyk na Panią Jones, lecz coraz bardziej ta lektura dobija mnie, a najbardziej pogrąża mojego klienta.

- Ten skurczybyk z naprzeciwka wygra tę sprawę – wypowiedziałam te słowa przez zęby. Jake zdezorientowany podnosi się lekko z siedzenia i rozgląda dookoła, po czym jego wzrok pada na napis na szklanych drzwiach. Ouć!

- No, no będziesz miała wspaniały widok na Pana Super Ciacho! – zaśmiał się brunet.

Patrzę na niego spod przymrużonych powiek i po cichu liczę do dziesięciu, jednocześnie wstrzymując oddech. To trik, którego nauczyłam się jeszcze na studiach. Ukają to moje nerwy i ratuje ofiarę przed ciosem między oczy, którą tym razem miałby być niewinny z pozoru Jake Walters.

 - Żyjesz? – pyta, a ja ze świstem wypuszczam powietrze.

 - Na twoje nieszczęście tak. Przestań mnie wkurzać, bo naprawdę zrobię ci krzywdę! Mac Taylor to nie żadne ciacho! To zakalec, którego muszę się pozbyć, a ty mi w tym pomożesz – mówię, a mój palec wskazujący ląduje na wysokości oczu chłopaka, który chichocze w najlepsze.

 - Jake do jasnej cholery! To nie jest śmieszne!

 - Jest i to nawet bardzo –jego nogi lądują na moim biurku, a ja zrzucam je z obrzydzeniem.

 - Nie jesteś w knajpie dla gejów tylko w pracy-zwracam mu uwagę, a on tylko rzuca mi głupkowaty uśmiech i mówi:

- Ktoś tu jest zazdrosny… I to nie jestem jaaaa… Ktoś się za-ko-chał.

Prycham i wracam do przeglądania akt, jednakże młody nie daje za wygraną. Uporczywie wpatruje się we mnie tymi swoimi niebieskimi oczami. Próbuję go ignorować, ale po chwili nie wytrzymuję.

 - Co?! – warczę.

- Zastanawiam się, dlaczego tak ciężko jest ci się przyznać do tego, że lecisz na naszego nowego przyjaciela.

 - Chyba śnisz – warknęłam, a on przechyla zabawnie głowę, jakby mówiąc „Na pewno to zrobię”.

Wzdycham i chociaż chcę skupić się na sprawie, moje myśli ciągle okupuje pewien mężczyzna w garniturze od Hugo Bossa. W duchu przyznaję Jakeowi rację, ale nie wypowiadam tego na głos. Nie mogę pozwolić, by się panoszył. Jego ego i tak już jest wystarczająco duże.

 - Wracając do sprawy…

- Jesteś nudna.

- Jakoś to przeżyję.

- Kobiety są dziwne.

 - Jakoś ci to do tej pory nie przeszkadzało.

- Dzięki Bogu jestem gejem i nie muszę się z wami użerać.

- Amen. Skończyłeś już? Jutro rozprawa, mamy niewiele czasu. Sprawdź czy w ostatnich latach pani Camilla Jones miała jakiś kochanków. Popytaj sąsiadów , w pracy. Sprawdź też czy miała jakiś konflikt z prawem. I przynieś mi papiery z przesłuchania McDonnella. Może uda mi się znaleźć coś wartościowego.

Z grymasem na twarzy Jake zabrał swój tyłek z mojego biura i wyruszył na małe polowanie, które ma przynieść owocne zdobycze. Przynajmniej, ja mam taką nadzieję. Nie uśmiecha mi się przegrana na pierwszej, czy drugiej rozprawie, bo PAN ŚWIETNY nie przygotował się do poprzedniej i teraz swoim magicznym umysłem przewraca wszystko, aby tylko mnie ośmieszyć.

Ostatni raz rzucam wzrokiem na papiery, które niestety pogrążyły mojego klienta. Stwierdzam, że wyjątkowo zmęczyła mnie już ta sprawa. Wstaję od biurka i przecieram palcami swoje spięte czoło. Czuję, że brakuję mi kofeiny w moim organizmie. Ruszam więc do pokoju socjalnego, gdzie wszyscy plotkarze spotykają się na pogawędki. Gdy wychodzę ze swojego biura dostrzegam mój słaby punkt. Oto z windy wychodzi nowy nabytek Loyd&Spencer.

Staram się na niego nie gapić, ale udawanie nigdy nie było moją mocną stroną. Wiem, że mam tylko dwa wyjścia; albo udawać, że go nie widzę albo stanąć z nim twarzą w twarz. Nie będąc tchórzem, decyduję się na opcję numer dwa. Przechodzę obok niego i witam go skinieniem głowy, po czym znikam za rogiem i opieram się o ścianę. Moje serce bije jak oszalałe, a przecież ten facet nic dla mnie nie znaczy! Nawet nie znam dobrze jego imienia, więc moje głupie serce nie ma prawa zachowywać się w ten sposób! Przeklinam sama siebie i po chwili stwierdzam, że od rozpaczy może mnie już uratować tylko końska dawka kofeiny, o której myślałam zanim pojawił się… ON. Wzdychając, poprawiam swoją sukienkę i wchodzę do naszej biurowej kuchni. W środku zastaję Spencer, która z furią w oczach przeszukuje szafki.

 - Hej, Michelle. Może ci w czymś pomóc? – pytam, uśmiechając się szeroko.

Michelle i ja nie znałyśmy się wcześniej, ale od pierwszej rozmowy nawiązała się między nami nić porozumienia, która po tylu latach współpracy przerodziła się w przyjaźń. Blondynka odwraca się do mnie i marszczy brwi.

 - Nie mogę znaleźć cukru.

 - I to cię tak zdenerwowało?

 - Nie. Mój mąż jest gorszy niż brak cukru.

Uśmiecham się lekko. Spencer i Tom są idealnym małżeństwem i bardzo się kochają, ale kiedy zaczynają się kłócić…. Armagedon jest najtrafniejszym określeniem na to, co się wtedy dzieje między nimi. Próbując pocieszyć Michelle, przytulam ją lekko i mówię:

 - Pogodzicie się i wszystko będzie tak, jak kiedyś.

 - Taaak, pewnie – Spencer nie podziela mojego entuzjazmu, ale mimo wszystko ofiaruje mi uśmiech, który odbieram jako podziękowanie za wsparcie, po czym słodzi swoją kawę i w drzwiach wpada na Taylora.

 - Witaj, Mac.

 - Witaj, Michelle. Pięknie dziś wyglądasz.

 - Lizus – myślę, ale najwyraźniej moja przyjaciółka ma o tym nieco inne zdanie, bo rumieni się lekko.

- Dziękuję. Ty również. Wpadnij do mojego gabinetu, gdy już skończysz pracę. Chcę sprawdzić, jak się u nas czujesz. Miłego dnia – i odchodzi, a ja zostaję sama w paszczy lwa.

Czy ten dzień może być jeszcze gorszy?

Potrząsam lekko głową i odwracam się do niego tyłem, by sięgnąć po kubek stojący na jednej z wyżej zawieszonych półek. Gdy moje palce zaciskają się na jego uchwycie, czuję jak jego ciało ociera się o moje. Czuję jego oddech na swojej szyi, a moje całe ciało drży. Czuję, jak jego ręka wędruje w górę i ociera się o mój prawy pośladek. Z mojego gardła mimowolnie wydobywa się zduszony okrzyk.

 - Co pan robi? – chcę by zabrzmiało to jak ostrzeżenie, ale przez moje poruszenie okazuje się to awykonalne.

- Sięgam po kubek tak, jak pani. Na dole nie ma już żadnych czystych. Przepraszam, jeżeli poczuła się pani niekomfortowo – mówi, a w jego głosie wyczuwam autentyczną skruchę. I jeżeli to możliwe, rumienię się jeszcze bardziej.

To jest istny koszmar! Zamykam powieki na moment, aby spróbować ogarnąć siebie i, co najważniejsze swoje myśli. Mam wrażenie, że zapadam się głęboko pod ziemię. To nie wróży nic dobrego. Otwieram oczy i przede mną nadal stoi on, totalnie niewzruszony. Niech będzie..

Odwracam się do blatu i nalewam sobie czarnej cieczy. Myśli podpowiadają mi jednak, że w tej chwili potrzebowałabym czegoś mocniejszego, niż głupiej czarnej kawy.

Chwytam pewnie uchwyt naczynia i wymijam go koło stolika. Poszło mi to nawet sprawnie.

- Stella! – słyszę krzyk Jakea, który prawie wybieg z windy na mój widok.

- Och Walters – chyba jestem wybawiona od tłoczących się myśli o kimś bardzo nieosiągalnym. Zresztą, co ja plotę?

- Masz coś? – zapytałam podchodząc bliżej do niego.

Wyszczerzył się, jak dziecko w trakcie Gwiazdki.

- Oczywiście – odpowiedział szeptem. – Ale wolę wyjawić to w twoim biurze – poklepał po czarnej teczce.

Uśmiechnęłam się na samą myśl. Może ten dzień nie będzie taki koszmarny?

- Więc? – zaczęłam, odstawiając kubek na mahoniowe biurko.

- Mamy kochanka Pani Jones! – pokazał mi wyciągi z karty kredytowej, gdzie widniało wiele ciekawych rzeczy, na przykład częste odwiedziny w hotelu, a bilingi, które były na drugiej stronie jeszcze bardziej mnie ucieszyły.

- Walters – rzekłam z nad papierków. – Jutro opijamy wygraną – powiedziałam pewnie, zamykając teczkę. W tej samej chwili rozdzwonił się telefon na biurku. Jake i ja popatrzyliśmy się po sobie, po czym szybko odebrał:

- Gabinet najlepszej prawniczki w Loyd&Spencer, słucham? – zaświergotał, a ja tylko pokiwałam głową z rozbawienia. – Ooo, cześć Emily! Miło cię słyszeć!

Uśmiechnęłam się, gdy usłyszałam imię mojej wieloletniej przyjaciółki z Georgetown. Dłonią machnęłam w stronę Waltersa, by podał mi słuchawkę. 

On jednak woli się ze mną droczyć i im bliżej podchodzę tym dalej odsuwa słuchawkę. W końcu nie wytrzymuję i łapię go za nadgarstek.

 - Halo, Emily? – rzucam do aparatu. Po drugiej stronie odpowiada mi tak dobrze znany głos. Jak dobrze mieć kogoś, kto nie pytając o powód smutku cię rozśmieszy.

 - Hej, Stell. Dzwonię, żeby zapytać czy masz może jakieś plany na wieczór?

 - Tak, idziemy do klubu ze striptizem! – krzyczy głośno Jake, a osoby przechodzące korytarzem, rzucają mi wymowne spojrzenie. Patrzę na Waltersa z wymówką, ale on tylko rozwala się wygodnie na mojej kanapie i zaczyna bawić się swoim iPhonem.

 - Nie słuchaj go, Em. Nie mam żadnych planów na wieczór. Prawdę mówiąc miałam zamiar usiąść przed telewizorem z lampką wina i obejrzeć jakiś niesamowicie kiczowaty film o miłości.

 - Uhuh… Czy jest coś o czym powinnam wiedzieć? – pyta zaciekawiona Emily.

 - Jest, ale to nie jest rozmowa na telefon.

 -Czyli co, dzisiaj w Blue Heaven o 7?

 - Pewnie. Zabieramy ze sobą tego dzieciaczka z wyglądem Boba Budowniczego? – rzucam rozbawione spojrzenie w kierunku Jake, który tylko krzyczy: Hej! – i wygina usta w podkówkę.

 - Jakbyśmy miały jakieś inne wyjście. – mruczy moja przyjaciółka – Ten ogon ciągnie się za nami od lat. – śmieję się cicho i akurat wtedy postać Taylora wchodzi w moje pole widzenia, a on sam kieruje się do swojego gabinetu i ociężale siada za biurkiem. W ręku trzyma kubek z górnej pułki. Cholera, zawsze zrobię z siebie idiotkę, jakich mało.

 - Stella, halo, ziemia do Stelli –słyszę głos Emily, który wyrywa mnie z otępienia.

 - Co?

 - Coś czuję, że bez alkoholu się nie obejdzie. Musze kończyć, bo za 15 minut mam spotkanie zarządu. Do zobaczenia o 7. Nie spóźnijcie się.

-  Do zobaczenia – mówię i odkładam słuchawkę.

- Bob Budowniczy? – patrzy na mnie z niedowierzaniem. – Czy, ja na takiego wyglądam? – prychnął, zakładając ręce na piersi.

- Och daj spokój – odpowiedziałam mu siadając na czarnym obrotowym fotelu. Przekręcając się w bok, znów widzę niesamowitą osobowość. Ja to mam szczęście..

- Musimy się wystrzałowo ubrać na wieczór – powiedział Jake, jakby olśniony swoim pomysłem.

Zaśmiałam się pod nosem.

- A to czemu? – spytałam. – Ja nie mam zamiaru szukać szczęścia pośród młodzików.

Walters przewrócił oczyma.

- Musisz się zabawić, bo robisz się coraz bardziej sztywna – stwierdził poprawiając się na kanapie.

Puszczam to między uszy i spoglądam na zegar ścienny. Wskazuję on godzinę 16:45.

Wzdycham przekręcając na boki kark. Chyba naprawdę jestem sztywna, chociaż bardziej spięta. Och, potrzebuję dziś dużej ilości alkoholu!

- Możesz mówić i myśleć, co ci się żywnie podoba – mówi Jake. - Ale ja, Jake Walters, zamierzam dzisiaj wyrwać jakieś niezłe ciacho.

 - Mam zabrać ze sobą paralizator? – pytam, jednocześnie przyglądając się papierom leżącym przede mną na biurku.

 - Paralizator? Aż tak bardzo nie chcesz dać się przelecieć?

Rzucam mu tylko mordercze spojrzenie znad wyciągów z kąta pani Jones, a potem spokojnie oznajmiam:

 - Pragnę ci przypomnieć, mój boski żigolaku, że ostatnim razem, kiedy wybrałam się z tobą do klubu, próbowałeś uwieźć żonatego mężczyznę, co nie bardzo spodobało się jego żonie i wylądowałeś na izbie przyjęć ze złamanym nosem.

- Meh – mruczy lekceważąco młody. – Wiem, że on skrycie mnie pragnął.

Przewracam oczami.

 - Rusz tyłek i chodź mi pomóż z tymi papierzyskami. Jest prawie 17, a my jeszcze nic nie mamy na Jones. Jeżeli się nie pospieszymy nie będzie ani drinków ani wygranej sprawy.

Walters niechętnie podnosi się z kanapy i bierze dokumenty, które mu wskazuję. Przez dobre dziesięć minut w ciszy przekładamy strony, aż w końcu zniecierpliwiony Jake, mówi:

 - Jak ktoś może być AŻ tak niewinny?!

 - Nie jest niewinna. Przecież go zdradziła.

- Taak, ale tylko dlatego, że on zrobił to pierwszy. Poza tym zrobiła to już po wniesieniu o separację.

 - Po czyjej ty jesteś stronie?

- No po twojej, ale dowody mówią same za siebie, że to była ewidentnie wina McDonnella, więc co ja ci na to poradzę.

 - Przestań gadać i weź się do roboty. Musimy coś znaleźć!

Jake tylko wzdycha ciężko i po chwili mówi:

 - Kiedy chcesz wygrać, jesteś niesamowicie wkurzająca!

-Wtedy przynajmniej wygrywam – odpowiedziałam, podając mu jedną kartkę papieru.

- Popatrz, detektywie – Jake zmieszany złapał szybko za nią.

- Uuuu! To mi się podoba!

- Więc widzisz – oznajmiam. – Już wiemy skąd ma tyle pieniędzy – złożyłam dłonie na biurku.

- Nie wygląda mi na dilera narkotyków – powiedział Jake po chwili namysłu.

- Czasami niewinny wygląda na winnego – odpowiedziałam z ulgą.

Uff! Mam nadzieję, że jutro zniszczę Pana Taylor’a na Sali sądowej, a potem zrobię mu piekło. Na samą myśl uśmiechnęłam się sama do siebie.

- Jake – rzekłam. – Zbierz wszystko i schowaj – pokazałam na wszystkie papiery. – Jadę się ogarnąć i widzimy się o 7.

- Takie jest, szefowo! – odpowiedział z entuzjazmem w głosie.

Wychodząc z biura ujrzałam jego przy stercie papierów. Podejrzewam, że znalazł mój haczyk na Panią Jones i teraz głowi się, jak wyjść z tego z twarzą. Trudno. Jutro ja wygram.

Kiedy niemal dwie godziny później wchodzę do Blue Heaven w środku jest już tłoczno. Przedzieram się przez morze ocierających się o siebie ciał, w których rozpoznaję również sylwetkę Jake, który walcuje z jakimś opalonym brunetem. Uśmiecham się lekko i macham do niego, a on tylko głową wskazuje mi stolik, przy którym już czeka na mnie Emily. Ubrana jest w niezwykle świecącą sukienkę i zastanawiam się, jakim cudem Don wypuścił ją z domu w tym stroju.

 - Hej, Stell. Nie martw się, nie było go w domu – mówi, a ja zastanawiam się po raz setny odkąd zaczęłyśmy się przyjaźnić, jakim cudem wiedziała o czym myślę.

 - Hej. Wyglądasz zniewalająco, jak zawsze, ale dobrze, że cię nie widział. Gotów pomyśleć, że idziesz na łowy. – śmieję się.

 - Jak się trafi jakieś świeże mięsko to czemu nie – mówi Em , upijając łyk swojego drinka.

 - Świeże mięsko? – czuję, jak moje brwi muskają linię włosów- zdecydowanie za dużo czasu spędzasz z Jakem. Tylko on mógł wymyślić coś takiego.

 - Oh, Stella przestań się ciskać. Przecież wiesz, że kocham Dona jak nikogo na świecie. Taniec z innym facetem to nie grzech.

 - Okay, okay. Przecież nic nie mówię – podnoszę ręce w obronnym geście.

 - Jeszcze, jak tak dalej pójdzie odstraszysz mi wszystkich facetów - fuka moja przyjaciółka, a ja zastanawiam się, czy naprawdę jestem taką nudziarą za jaką mnie uważają.

 - No totalnie – mówi jakiś głos, a ja podskakuję do góry, przerażona.

 - Matko, Jake! – wrzeszczę, gdy właściciel głosu pojawia się w moim polu widzenia. - Nie wiesz, że nie zachodzi się ludzi od tyłu?!

 - To zależy kiedy – mówi Walters, a Emily parska w swojego drinka.

 - Jesteście niemożliwi - chichocze. – No, a teraz opowiadaj – szturcha mnie łokciem w ramię.

 - O czym? – udaję głupią, jakoś nie bardzo mam ochotę na zwierzanie. Nie, kiedy obydwoje zachowują się, jak napalone nastolatki. Ale Walters nie zamierza dać mi taryfy ulgowej. Siada przy naszym stoliku i mówi:

 - Stella się zabujała w żonatym facecie i teraz się wścieka, Bóg wie o co.

 - Wcale się nie zakochałam! – syczę. - Jak nie wiesz, o co chodzi to trzymaj gębę na kłódkę!

Chłopak tylko uśmiecha się drwiąco i bierze łyk piwa.

 - Teraz to mnie zaintrygowaliście – woła podekscytowana Em. - Gadaj! – żąda i szarpie mnie za rękę tak długo, aż w końcu zrezygnowana zgadzam się jej wszystko opowiedzieć.

 - Zrobię to pod jednym warunkiem – mówię, a na mojej twarzy pojawia się szeroki uśmiech. – Jake wyrwie tego mięśniaka przy barze - wskazuję palcem mężczyznę, który mógłby startować w zawodach strongmenów. Walters, który akurat pociągał z butelki, wypluł jej zawartość na podłogę.

 - Ale przecież… przecież on waży jakąś tonę! - jęczy.

 - Strach cię obleciał, co? – śmieję się, a Emily tylko mierzy spojrzeniem to mnie to jego, ale z jej ust również nie schodzi szeroki uśmiech.

Na twarzy Waltersa rozpoczęła się walka emocji; tak, nie, tak, nie. W końcu odwrócił głowę naszą stronę, i rzekł:

- Zapinaj pasy, Bonasera – wstał poprawiając beżową koszulę. – Za chwilę wrócę z jego numerem telefonu, a ty wszystko wyśpiewasz, co do joty! – spojrzał przed siebie i ruszył z gracją.

- Czekam! – krzyknęłam do tłumu za Jake’iem.

Wraz z Emily usiadłyśmy jak najbliżej siebie i obserwowałyśmy całą sytuację.

- Wiesz, że możesz mi opowiedzieć – spojrzała na mnie Em. – Mamy czas – stwierdziła zerkając jeszcze raz w stronę Jake’a, który nieudolnie stara się zagadać do wielkiej kupy mięśni. – Co to za facet? – zapytała podekscytowana.

A miałam nadzieje, że zdążę ułożyć swoją mowę.

- Nowy nabytek naszej kancelarii – odpowiedziałam powoli, układając zdania tak, aby były dość bez szczegółów. – Nie zostałam poinformowana, że Loyd ma zamiar kogoś nowego zatrudnić – mówię. – I teraz jestem wściekła, ot co – uśmiechnęłam się. Wystarczy? Pomyślałam.

- Bla bla – odpowiedziała Emily, popijając kolorowego drinka. – To za mało i za dużo bzdetów mi tutaj wciskasz – podsumowała. – Jest przystojny, prawda?

Zastanowiłam się i opowiedziałam krótko:

- Tak.

- Bogaty?

- Nie wiem, ale jeździ sportowym Audi, więc chyba tak.

 - Żonaty?

 - Yup.

- Gdzie widzisz problem? – pyta Em, a moje oczy robią się okrągłe, jak spodki od butelki.

- No chyba sobie żartujesz! Nie słyszałaś, co powiedziałam? On jest ŻONATY! Ma żonę – krzyczę, a ona tylko wzrusza ramionami.

 - Żona nie kiła, da się jej pozbyć.

Patrzę na nią z rozdziawionymi szeroko ustami.

 - Oszalałaś?! Nie będę się umawiać z żonatym facetem! – obruszam się. Nie powiem, żebym była święta, bo po college każdy ma coś na sumieniu, ale żeby rozbijać komuś małżeństwo?! Ani mi się śni.

 - Przecież nie musisz się z nim spotykać nie wiadomo ile razy! Wystarczy, że przelecisz go raz, a porządnie.

 - Emily!

 - Och, nie udawaj świętoszki! Mam ci przypomnieć, co robiłaś z pro.. – ale nie kończy, bo przerywa jej dźwięk tłuczonego szkła i męski krzyk:

 - Ten pedał się do mnie dobierał!

 - Dobry Boże – myślę – to na pewno Jake.

Zaniepokojona obserwuję sytuację przy barze, a kiedy coraz więcej mężczyzn zaczyna kierować się w tamtą stronę, wkraczam do akcji. W tłumie wyławiam Waltersa i ciągnąc go za ramię, mówię przepraszającym głosem:

 - Przepraszam was za niego. Gdy się upije, robi się nachalny. Mówiłam ci, żebyś nie pił tyle tequili! Po niej zawsze ci odbija.

Razem wracamy do stolika, przy którym Emily pokłada się ze śmiechu.

 - Mój bohaterze – mówi do młodego, ale ten tylko patrzy na nią spode łba i nie odzywa się.

 - Bułka z masłem, co ? – przedrzeźniam go.

 - Zamknijcie się obydwie. Kelner! – woła, a gdy on podchodzi zamawia cztery kolejki tequili dla każdego z nas.

 - Upijmy się wreszcie, do cholery!- woła – zrobiłyście ze mnie debila. I tak wiem, że wszystko jej wyśpiewałaś.

Razem z Em udajemy, że nie wiemy, o co mu chodzi.

Po kilku minutach zjawia się kelner z kieliszkami wypełnionymi szkarłatnym płynem.

Podnosimy je do góry i wołamy:

 - Niech żyje przyjaźń i alkohol.

Tymczasem na drugim końcu miasta Mac Taylor wraca do swojego apartamentu. Ten dzień nie był dla niego łaskawy, ale przynajmniej jest pewien jutrzejszej wygranej w sądzie. Wsiada do windy i gdy drzwi się zamykają, pozwala sobie na chwilę wytchnienia. Opiera zmęczoną głowę o ścianę i zamyka oczy. I wtedy znów ją widzi: złą, zaskoczoną, piękną. Wie, że nie wolno mu o niej nawet myśleć, ale pragnienie, które w nim zakiełkowało nie chce odejść. Stella Bonasera tkwiła mu w sercu, jak drzazga, której nie mógł się pozbyć. Winda wydaje charakterystyczny dla siebie dźwięk i sygnalizuje, że powinien wysiadać. Mężczyzna wzdycha i niechętnie podąża w kierunku swojego mieszkania. Ze środka nie dochodzą żadne odgłosy. Nic dziwnego jest już po północy.

 - Meg pewnie się już położyła – pomyślał, zamykając za sobą drzwi.

Idzie do kuchni, gdzie na blacie stoi obiad przygotowany do odgrzania. Patrzy na niego z niechęcią i gasi światło. Nie ma ochoty na jedzenie. Z resztą, kto normalny je o tej porze. Mac kieruje swoje kroki do sypialni. Po cichu tak, żeby nie obudzić Megan, uchyla drzwi i przez chwilę patrzy na swoją żonę w milczeniu. Światła z pobliskiego wieżowca padają na jej szczupłą twarz i Taylor uśmiecha się lekko. Wtedy jeszcze cieszy się, że ma taką piękną małżonkę, że ma do kogo wracać po dniu ciężkiej pracy. W końcu zabiera swoje rzeczy i udaje się pod prysznic. Kiedy ciepła woda omiata jego zmęczone ciało, myśli o pięknej prawniczce powracają jak bumerang. Nie mogąc dłużej wytrzymać, obejmuje swoją męskość i zaczyna miarowo poruszać ręką. Gdy w końcu osiąga spełnienie, wie, że to nie może się więcej powtórzyć. Zakłada bieliznę i wychodząc z łazienki nie ma odwagi spojrzeć sobie w oczy. W tym momencie Mac Taylor boi się osoby, którą mógłby zobaczyć w lustrze. Mija więc go najszybciej jak może i wchodząc pod kołdrę, przytula się do Megan najmocniej, jak potrafi w nadziei, że obroni go ona przed samym sobą, że pomoże mu pozostać mężem idealnym.