"A Little Party Never Killed Nobody" (1x08)

I ain’t got time for you baby

Either you’re mine, or you’re not

Make up your mind sweet baby

Right here, right now’s all we got

A little party never killed nobody

So we gon’ dance until we drop, drop

A little party never killed nobody

Right here, right now’s all we got

Fergie - A little party never killed nobody (The Great Gatsby, 2013)

Nie oglądasz się za facetami? Gdy obserwujesz ich... stojących w kolejce po kawę, otwierających drzwi, wiążących sznurówki... nie masz ochoty chwycić ich dłoni i przesunąć nią po swoim pośladku? Lub poczuć czyjeś usta na swojej skórze? Smak czyjegoś języka? Przyjemność z czyjegoś orgazmu. Nie chciałabyś tego?*

Patrzymy na siebie z Macem i oboje wzruszamy ramionami, ignorując słowa pijanego w sztok Waltersa, który odwracając się jeszcze raz, powraca do baru i opierając się łokciami na blacie, chwyta za rękę barmana, wyciągając go na parkiet. Przymykam oko, spodziewając się uderzenia prosto w twarz, ale chłopak tylko uśmiecha się i przechyla się do młodego, szepcząc mu coś do ucha. Wywołuje to rumieniec na jego twarzy i stwierdzając, że nie chcę wiedzieć, co to oznacza, zwracam się ku swojemu towarzyszowi.

Jedynemu towarzyszowi, bo podczas gdy ja przyglądałam się swojemu nietrzeźwemu koledze, Spencer jakimś cudem udało się wyciągnąć oponującego ostro George na parkiet.

 - Gdzie oni…? - zaczynam, ale Taylor przerywa mi, wskazując na  coś palcem.

Dobrze, że nie wzięłam łyka swojego piwa tak, jak zamierzałam, bo z pewnością bym się zakrztusiła. Bo oto dokładnie jakieś trzy metry od nas tańczyli Spencer i Loyd.

Nie, nie tańczyli.

Wywijali.

Łapię ich w momencie, kiedy George obraca Michelle i przyciągając do siebie, całuje najpierw w policzek, a potem po dłuższej chwili zastanowienia w … nos, po czym oboje wybuchają gromkim śmiechem, który zwala ich z nóg. Spencer ląduje dokładnie na swoim partnerze, który tylko przyciąga ją do siebie i nuci coś pod nosem.

Patrzę na Maca, na którego twarzy maluje się autentyczne zdziwienie i rozbawienie.

 - Nie spodziewałem się tego po nich – mówi, uśmiechając się szeroko.

 - Ja też, chociaż znam ich już od dobrych kilku lat – rzucam okiem w kierunku pary, która teraz tańczy coś w stylu kankana, zataczając się lekko – silne wiatry dzisiaj wieją.

 - No trochę ściąga ich na lewą burtę – dodaje Mac i wybuchamy śmiechem.

Przez chwilę siedzimy w ciszy po prostu obserwując tańczących, kiedy nagle mój kolega wstaje i wyciąga do mnie rękę.

 - Zatańcz ze mną – brzmi to bardziej, jak rozkaz niż pytanie, ale w tej chwili nie dbam o to.

Chwytam jego ciepłą dłoń i daję się prowadzić.

On obejmuje mnie w tali i przyciąga do siebie tak, że nasze nosy się stykają.

Moje serce bije, jak oszalałe, kiedy razem z innymi parami wpadamy w wir pożądania.

I nagle wszystko przestaje istnieć.

Nie ma rozpraw.

Nie ma tych wszystkich ludzi.

Jesteśmy tylko my i nasza pasja..

Nasze pożądanie.

Przechyla mnie delikatnie w tył, a moja noga automatycznie zaciska się wokół jego bioder.

Z moich ust wydobywa się ciche westchnienie, kiedy jego wolna ręka zaczyna błądzić po moim udzie. Ciepło bijące od jego ciała pobudza do życia moją kobiecość i to sprawia, że pragnę znaleźć się bliżej niego. Obejmuję więc go za szyję i teraz jesteśmy ponownie twarzą w twarz. Patrzymy sobie w oczy, ale on nie zwalnia uścisku. Przeciwnie, przyciąga mnie jeszcze bliżej, a jego wolna dłoń rozpoczyna wędrówkę po moim drżącym z podniecenia ciele. Nie uprawiamy seksu, nie mamy przynajmniej tego w planach, ale gdyby powiedział teraz: „chodź” bez wahania pozwoliłabym, aby wziął mnie tu i teraz.

Na tym parkiecie przy tych wszystkich ludziach.

Powoli, bardzo powoli przejeżdża po mojej szyi aż w końcu dociera dekoltu, gdzie zatrzymuje się na kilka sekund. Spodziewam się, że chce się bliżej zapoznać z moim biustem, ale on nie spuszcza wzroku z mojej twarzy.

Kim jest ten fascynujący mężczyzna i dlaczego nie mogę go mieć? – taka myśl błądzi po moim zamroczonym umyśle, kiedy Mac w końcu rozluźnia uścisk i obraca mnie z gracją, a potem ciągnie w kierunku wyjścia.

Poddaję się temu bez mrugnięcia okiem.

Noc jest zimna, ale jasna.

Księżyc w pełni swojej chwały oświetla co ciemniejsze zaułki ulicy i jestem w stanie dostrzec pożądanie w jego oczach, kiedy opiera mnie o ścianę i staje tak blisko, że jego oddech muska moje usta.

Przez nieznośnie długą chwilę patrzymy sobie głęboko w oczy, a później on dotyka czule mojego policzka i już  nasze usta mają spotkać się w namiętnym pocałunku, kiedy drzwi otwierają się z hukiem i staje w nich zataczający się Jake.

Nie zauważa nas, ale moment i tak już minął.

Czar prysnął.

Walters odwraca się i dopiero wtedy nas dostrzega.

 - Uhhhh… prze-hik-praszam..hik… Chyba.. hik… wam w czy-hik- w czymś – przesz-hik – przeszkodziłem. Hik – nie widzieliście – hik – łazienki? – pyta z wielkim, pijackim uśmiechem na ustach, a ja mam ochotę go udusić.

DLACZEGO MUSIAŁEŚ MI TO ZEPSUĆ?! – mam ochotę krzyknąć, ale powstrzymuję się całą swoją wewnętrzną siłą.

 - Toalety są w środku, J - odzywa się Mac, a jego głos zdradza niedawne zamiary.

 - Meh… odleję się przy śmietniku skoro i tak już tutaj jestem – mówi Walters i ignorując nasze protesty, staje przy najbliższym kontenerze i już po chwili słyszymy dźwięk oddawanego moczu i głośne westchnienie zadowolonego Jake, któremu wyraźnie ulżyło.

* * *

Gdyby nie Jake, sprawy potoczyłby się inaczej. Popełniłbym błąd, z którym często mam do czynienia – czyli zdrada. Lecz mój zaćmiony umysł, ma tylko jedno wyobrażenie – jak wygląda nago? Jak Boga kocham, mógłbym z niej zedrzeć tę sukienkę i wziąć na tej ścianie.

Odsuwam się lekko od niej i patrzę prosto w oczy. Jest rozczarowana przebiegiem sytuacji, ale próbuję to ukryć. Przygryza delikatnie dolną wargę i uśmiecha się nieznacznie. Po kilku sekundach, gdy Jake pojawia się na horyzoncie wymija mnie i kieruję się do tylnich drzwi klubu. Oboje weszli do środka, a ja nadal nie mogę wyjąć z głowy momentu, gdy jej rozchylone wargi czekały na moje. Wdycham rześkie powietrze Nowego Jorku i próbuję okiełznać moje zachowanie, które jest nie na miejscu. Kręcę głową.

Dopiero wczoraj uprawiałem seks ze swoją żoną. Ona próbuję naprawić, to co zostało już nadszarpnięte, a ja uganiam się za inną kobietą, która, jak na złość, jest piękna – moje myśli chaotycznie kotłują się na przemian. Ostatni raz łapię powietrze w płuca i zmierzam w kierunku blaszanych drzwi. Przekraczając próg bucha na mnie gorąco rozgrzanej sali. Mimowolnie wzrokiem szukam sylwetki Stelli. Niestety nie mogę jej dostrzec. Natomiast nic nieświadomy Jake tańczy z wysokim i opalonym barmanem. George i Michelle rozmawiają przy stoliku, a jej brak.

Przez chwilę stoję na środku parkietu i zastanawiam się, co dalej.

Chcę ją odnaleźć i przeprosić.

Nie.

Chcę ją odnaleźć, wziąć ją w ramiona i już nigdy nie pozwolić jej odejść. Wgłębi duszy wiem jednak, że to tylko marzenia. Mam żonę, której przyrzekałem wierność i miłość. Ta ostatnio gdzieś zniknęła.

Tej pierwszej nie mogłem i nie chciałem złamać.

Ponownie rozglądam się, a później ruszam w stronę naszego stolika z tylko jedną myślą w głowie:

Mądry człowiek upił by się! – i tak też robię.

Zamawiam od razu trzy kolejki tequili, ignorując zdziwione spojrzenia moich kolegów. Mam dosyć rozmyślań, wyborów, problemów.

Chcę po prostu zapomnieć.

Zabić wspomnienie jej prawie pocałunku, zapachu jej skóry… Szybki ruch ręką i bursztynowy płyn ląduje w moim przełyku. Czuję, jak powoli moje ciało zaczyna się rozluźniać, a mój umysł staje się przyjemnie otępiały.

Po raz pierwszy w swoim życiu jestem wdzięczny za to, że nic nie czuje.

* * *

Powietrze jest zimne i lekki powiew wiatru smaga mnie po zaróżowionych policzkach. Widziałam, jak wchodził do środka i jakimś cudem udało mi się niezauważenie opuścić zatłoczony klub. Moje myśli pędzą jak oszalałe, a serce nadal nie chce się uspokoić.

Co się właściwie do cholery stało? – myślę, opierając się o najbliższą ścianę.

Ona ma żonę.

Jest zajęty…. Jest…

Jest najprzystojniejszym i najmilszym facetem, jakiego znam.

Wzdycham.

Wspomnienie jego dotyku wywołuje u mnie dreszcze.

Jego oczy…

Słodki Zeusie, jego oczy….

Hipnotyzują mnie, sprawiają, że pragnę oddać mu się bez reszty.

Odbierają mi kontrolę.

Przechadzam się wzdłuż ściany klubu i nagle zauważam, że stoję dokładnie w tym samym miejscu, w którym jeszcze nie dawno ja i on… Potrząsam głową.

Nie, nie wolno mi o tym myśleć.

Nie wolno mi o NIM myśleć.

Od tej pory musi być dla mnie zakazanym owocem, którego nie wolno mi posmakować.

Tak, tak właśnie zrobię. Wrócę tam i usiądę obok niego jak gdyby nic się nie stało i będę pić dotąd, aż wreszcie stracę świadomość.

Z takim postanowieniem otwieram drzwi i wracam do środka. Kiedy docieram do naszego stolika Michelle śpi na stoliku, a George śpiewa coś podejrzanie podobnego do Spice Girls. Uśmiecham się głupkowato i zajmuje miejsce obok tego jednego, którego nie mogę mieć.

 - Napijesz się? – pyta, podsuwając mi szklankę wypełnioną tequilą.

 - Czemu nie – mówię i gdy sięgam po trunek, nasze oczy ponownie się spotykają.

 - Za pożądanie, seks i rock and roll! – woła Jake, który wyłania się spod baru, jak królik z kapelusza. Stukamy się szklankami i wypijamy wszystko do dna.

Reszta nocy pozostaje rozmazanym wspomnieniem, wypełnionym huczącą muzyką i niezwykle niebieskimi oczami.

 * * *

Jestem poważną osobą. Jestem szefową najlepszej kancelarii w Nowym Jorku, a upiłam się, jak niejedna lepsza nastolatka, która po raz pierwszy posmakowała alkoholu.

Staram się iść prosto. Jak na złość, grzywka ciągle opada mi na oczy. Na dodatek nie mogę znaleźć kluczy w torebce.

Kierując się do swoich drzwi potykam się o swoją wycieraczkę.

- Niech to szlag! – klnę głośno, nie patrząc, która jest w ogóle godzina. Uśmiecham się głupio do drzwi, kiedy w końcu odnajduję zagubiony klucz. Starannie próbuję go włożyć do zamka. Bez skutku. Podchodzę do niego drugi raz. Nic. Trzeci raz. Znów nic. Z próbą czwartą drzwi otworzyły się w mgnieniu oka, ale nie przeze mnie, tylko przez mojego zaspanego męża.

- Co u licha?! – pyta zaspanym głosem. – Michelle?

Kiwam głową uśmiechając się i podpierając o futrynę.

- Jesteś pijana – stwierdza, a ja zaczynam się śmiać. I jak, ja mogę nazwać się poważną kobietą?

Chwiejnym krokiem wchodzę do środka. Po drodze ściągam z siebie potwornie długie czarne szpilki i rzucam je na przedpokoju, po czym upuszczam z hukiem torebkę.

- Wiesz, kochanie.. – mówię radośnie, siadając na kanapie. – Mam świetnych współpracowników! – macham ręką. – I wiesz, ten nowy ze Stellą – zaczynam się śmiać. – Ach młodość!

Ale mój mąż nie podziela mojego entuzjazmu. Stoi tylko przede mną z rękami złożonymi na piersiach i przygląda mi się badawczo.

 - Czy ty zdajesz sobie sprawę, która jest godzina? – mówi, a w jego głosie słyszę złość, którą jednak ignoruję. Nie mam zamiaru się z nim wdawać w dyskusje. Usadawiam się wygodniej na kanapie, rozkładając ręce i wyciągając do przodu obolałe nogi.

Jestem pijana i jest mi z tym dobrze!

Zaczynam chichotać pod nosem, nie zwracając uwagi na Toma, który przemierza nerwowo pokój, aż w końcu zmęczony opada na siedzenie obok mnie.

 - Nieee, bo wiesz, Tommmmm.. - przeciągam dla wzmocnienia efektu jego imię – podobno szczęśliwi czasu nie liczą.

 - A więc oświadczam ci, że jest 4 nad ranem. Nasze dzieci śpią, ale Joey nie chciał zasnąć. Ciągle pytał, kiedy wróci mama. Mogłaś chociaż zadzwonić! Na litość Boską, Michelle. Jesteś matką, do cholery! Nie wolno ci tak zostawiać dzieci – gorączkuje się mój mąż, a we mnie zaczyna kiełkować uczucie złości.

 - Pamiętaj o tym, że TY jesteś ojcem i też masz się nimi zajmować! Wybacz, że nie siedzę w domu jak jakaś kura domowa. Jeżeli miałeś nadzieję, że po naszym ślubie zmienię się w kobietę, która pierze, sprząta i gotuje to muszę cię rozczarować, babe. Ja kocham prawo i nie wyrzeknę się tego. Kocham nasze dzieci najbardziej na świecie. I nie, nie zapomniałam o nich. Prosiłam przecież, żebyś im powiedział, że wrócę bardzo późno. Nie wiem, o co ten szum.

- Późno, późno?! Mich jest czwarta rano, CZWARTA! - podnosi lekko głos, a ja tylko macham lekceważąco ręką.

Gadaj zdrów.

 - Oh, daj spokój! – mówię, wstając – kiedy stałeś się takim sztywniakiem? – wymijam go. Moja równowaga pozostawia jednak wiele do życzenia i potykam się o własne nogi. Na szczęście mój małżonek jest bardzo czujny i chwyta mnie w ostatniej chwili.

 - Mój bohaterze – chichocze i wyrywam się z jego uścisku – poradzę sobie sama.

Tom patrzy na mnie niepewnym wzrokiem.

 - Właśnie widzę. Chodź, położę cię do łóżka – próbuje mnie objąć, ale odsuwam się od niego.

 - Sama się położę.

 - Mich, ledwie się trzymasz na nogach! – mówi, a w jego głosie po raz  odkąd przekroczyłam próg naszego mieszkania, pojawia się autentyczne rozbawienie.

 - Dam sobie radę - upieram się i podążam w kierunku sypialni. Zanim jednak docieram do naszego bezpiecznego i wygodnego łoża małżeńskiego, strącam po drodze lampę, która stoi na stoliku w salonie. Chwytam ją tuż nad podłogą, a na mojej twarzy pojawia się szeroki uśmiech. Chyba alkohol dopiero teraz dotarł do mojego krwiobiegu.

 - Podoba mi się ta lampa. To naprawdę ładna lampa - mówię, odstawiając ją na miejsce. Następnie kieruję się do sypialni, gdzie padam na łóżko i po chwili odpływam w krainę Morfeusza.

 * * *

Pierwsze promyki słońca zaczynają drażnić moje zamknięte powieki. Marszczę delikatnie nos i czoło, przewracając się na lewy bok. W trakcie zmiany pozycji, natrafiam na przeszkodę. Ta przeszkoda jest duża, umięśniona i lekko pochrapuję. Z bijącym sercem otwieram oczy i natrafiam na twarz mężczyzny, z lekkim ciemnym zarostem. Co do choolery?

Staram mu się przyjrzeć. Ma bardzo wyraziste rysy, ciemną karnację i ładnie pachnie. Na końcu moich detektywistycznych obserwacji, uderza mi do głowy, że to jest barman, który wczoraj/dzisiaj obsługiwał mnie i innych z kancelarii w klubie. I, z którym tańczyłem?

Nie potrafię się poruszyć. Jednakże delikatnie podnoszę się na łokciu i lustruję moją sypialnię. Oczywiście widzę porozrzucane ciuchy. Cudownie, seks z nieznajomym!

Kładę delikatnie z powrotem głowę na poduszkę. Zaczynam intensywnie myśleć, ale nic sensownego nie potrafię sklecić. Czuję tylko uporczywe pulsowanie w skroniach i suchość w ustach. W końcu zbieram się na odwagę:

- Pssst! – żadna reakcja, tylko ciche westchnięcie, bardzo przystojnego faceta. Och, Jake uspokój się! Jesteś totalnie w d*pie! – Pssst! – ponawiam, mając nadzieję, że się zbudzi i wszystko sobie wytłumaczymy.

Na szczęście na drugą zaczepkę zareagował. Otworzył swoje ciemne piwne oczy i spojrzał prosto na mnie.

Sądzę, że musiałem zblednąć.

- Cześć – wypalam, starając utrzymać fason.

- Cześć – odpowiada zabójczo cudowny brunet.

- Hm.. – zaczynam, ale chyba mój towarzysz wyczuwa moje zamiary, bo przyciska swój palec do moich ust, zagłuszając mnie.

- Wiem, o co chcesz spytać – skinął głową. – Spokojnie, zaraz się zmywam – powiedział, delikatnie się uśmiechając ukazując swoje dołeczki w policzkach. – Chciałem ci tylko podziękować za niesamowitą zabawę i noc – popatrzył się na mnie ciepło, a mi zrobiło się strasznie głupio.

Zabrał swój palec z moich warg i od razu wyszedł z pod kołdry, szybko naciągając rzeczy na siebie. Gdy był już gotowy do wyjścia, powiedział:

- Gdybyś chciał się jeszcze spotkać, czy coś innego – wzruszył ramionami, trzymając w palcach wizytówkę. – Jeśli byś chciał – położył ją na stoliku nocnym. – To możesz zadzwonić – odwrócił się na pięcie i zniknął w korytarzu przedpokoju.  

Na chwilę pozbawiam się przyjemności z korzystania tlenu i wysłuchuję dźwięku zamknięcia drzwi. Gdy tak się staje, bez pardonu napadam na szafeczkę, na której leży biała wizytówka.

Chwytam ją szybko w dłonie i obracam na stronę, gdzie znajdują się informacje.

Andrew Brown.

* * *

Budzi mnie dźwięk dzwoniącego telefonu i z wielką niechęcią unoszę lekko powieki. Słońce już dawno wstało i teraz wypełnia pokój, w którym jest zbyt jasno.

Czuję, jak zaczyna mnie mdlić i chowam głowę w poduszkę, odcinając się w ten sposób od światła i zgiełku nowojorskiego dnia.

Ale ten, kto dzwoni nie ustępuje, dlatego też na macanego sięgam po mojego iPhona i naciskając zieloną słuchawkę, chrypię do niego:

 - Czego?

 - Uhhh… słyszę, że odczuwasz skutki ubiegłej nocy – po drugiej stronie odzywa się nie kto inny, jak inicjator tego całego… zamieszania.

 - Odczuwam i to znowu wszystko twoja cholerna wina. Nigdy więcej imprez. Nigdy.

 - Ojejku, jejku, ale się stało. Poważna pani prawnik zalała się w trupa, przelizała ze swoim kolegą i teraz jęczy, bo najwyraźniej nadepnąłem jej na odcisk, dzwoniąc nie w porę – mówi Walters, a ja gwałtownie siadam na łóżku.

 - Prze…przelizałam się?! Z kim? O czym ty mówisz?!

 - Uhh… niczego nie pamiętasz? – pyta, a w jego głosie słyszę niedowierzanie i rozbawienie. Mi jednak nie jest do śmiechu. Jeżeli zrobiłam to, co myślę, że zrobiłam to idę utopić się w najbliższej studzience ściekowej.

- Gdybym pamiętała to bym cię o to nie pytała! To chyba jasne, nie? – warczę do słuchawki i niemal widzę, jak uśmiecha się głupio po drugiej stronie.

 - Wyluzuj, Stella. Ale nie pamiętać czegoś takiego to… - mówi, ale ja przerywam mu, chcąc jak najszybciej dowiedzieć się, co głupiego zrobiłam przez alkohol.

 - No mów wreszcie!

 - Najpierw tańczyliście z Macem tak, jakby niebo miało nam się zaraz zwalić na głowy, a potem prawie się pocałowaliście, ale no niestety wszedłem wam w paradę – wzdycham i przykładam rękę do czoła. Nawet nie wie, jak wielką wyświadczył mi przysługę.

 - Stella? Jesteś tam?

 - Co? Tak, jestem. Czy dzwonisz tylko po to, żeby opowiedzieć mi o tym, czego nie zrobiłam? – pęka mi głowa i marzę już tylko o ciepłym prysznicu i mocnej kawie.

 - Nie uwierzysz! – niemal piszczy Jake i niemal wyobrażam sobie, jak podskakuje z podniecenia na swoim łóżku.

 - No nie uwierzę. Mów.

 - Totalnie się zakochałem!

 - Co? To cudownie! Jake.. ale w kim?

 - Pamiętasz tego barmana?

 - Tego, który serwował nam drinki?

 - Tak.

 - Pamiętam, a co? – kocham, Waltersa, jak własnego brata, ale w takich chwilach doprowadza mnie do szału.

 - Przespałem się z nim.

 - Co zrobiłeś?

 - No chyba nie muszę ci opowiadać historii o pszczółkach i kwiatkach? – mówi i niemal widzę, jak przewraca oczami po drugiej stronie słuchawki – myślałem, że jesteś już dużą dziewczynką, ale jeśli nie to cóż. Poświęcę swój drogocenny czas. Wiesz, kochana w życiu każdego człowieka przychodzi taki okres, kiedy…

 - Jake, wiem, co to znaczy! Tylko czy nie powinno to być w odwrotnej kolejności? Najpierw się zakochujesz, a potem idziesz do łóżka?

 - Ehh… nie bądź taką cnotką.

- Nie jestem! – obruszam się. – Jak było?

- Cudownie! Absolutnie cudownie! Andrew jest taki silny. Ma piękne brązowe oczy i taką delikatną skórę, a kiedy we mnie w..

- Nie, nie, stop, stop! Lalalala. Oszczędź mi szczegółów.

- Cóż, twoja strata.

- Jakoś to przeżyję. Widzimy się w pracy?

- Tiaaa… trzeba iść chociaż na parę godzin – mówi zrezygnowany.

- No to do zobaczenia, zakochany kundlu.

 - Bajo.

Połączenie się urywa, a ja opadam na poduszki.

 * * *

Wychodząc z windy, napotykam przelotem Stellę, a za nią Jake. Ze Stellą łapię przelotny kontakt wzrokowy, który szybko urywa, przyspieszając kroku do swojego gabinetu.

Zrezygnowany, skacowany i bez sił udaję się do swojego kąta pracy. Płaszcz i marynarkę odwieszam na wieszak, a teczkę stawiam na biurku. Wzdycham, gdy widzę na biurku mały stosik papierków, które niestety trzeba wypełnić. Nie jest mi to na rękę, gdyż moja głowa zaraz wybuchnie, a po drugie ciągle w uszach słyszę wyrzuty Megan; za późny powrót i zalania się prawie w trupa. Na dodatek mało pamiętam z wczorajszego wieczoru, nie licząc kilka drobnych urywek z tańca i mało uczęszczanej uliczki?

Co, ja tam robiłem? – myślę, mrużąc powieki skupiając się na jednym punkcie brązowego blatu. Tańczyłem z nią. To nie był taniec.. hm, koleżeński, za dużo dotknąłem i.. – stukam palcem o otwartą aktówkę.  Ale, co się działo za klubem? Tak, z pewnością za klubem – staram się przedrzeć przez zamglone wspomnienia. Jake szukał toalet, a ja.. – siadam na fotelu, opierając głowę o zagłówek. I, jak na zawołanie przed oczami wyobraźni pojawiła się twarz Stelli. Jej oczy błyszczące się od nadmiaru alkoholu i latarni, która, zapewne nieopodal stała. Jej zaróżowione policzki od gorąca wewnątrz klubu. Jej rozchylone usta, czekające na.. Czy, ja miałem ją pocałować?!

Moje mięśnie raptownie sztywnieją.

Jak przez mgłę widzę Jake stojącego obok kontenera, powrót do klubu, a potem ostre picie do rana.

Boże, co mnie podkusiło? – myślę i przymykam oczy.

Zanim poznałem Stellę byłem tylko człowiekiem, który żył z dnia na dzień, nie wiedząc, co to szczęście. Właściwie to odkąd otworzyłem dzisiaj oczy, zastanawiam się, co tak naprawdę oznacza bycie szczęśliwym. Ludzie szukają szczęścia daleko. Próbują dosięgnąć gwiazd nie zdając sobie sprawy z tego, że można je znaleźć również na ziemi, że czasami najprostsze rzeczy przynoszą najwięcej radości.

Całe swoje życie spędzamy na jego poszukiwaniu.

Próbujemy odnaleźć je w pieniądzach, dobrej pracy, dostatku… Byłem jedną z tych osób.

Aż do dzisiaj.

Dzisiejszej nocy przekonałem się, że szczęście to dotyk czyjeś skóry, czyjś ust… dłoni.

I patrząc teraz na kobietę, która siadając przy biurku, zakłada czarne okulary i zaciąga żaluzje w oknach, zastanawiam się czy to możliwe, żeby to właśnie ona była moim rajem utraconym? Czy to właśnie ona ma być moim zwiastunem szczęścia? Kocham Megan, kocham swoją żonę, a przynajmniej chcę w to wierzyć. Na myśl o tym, że mogłem ją wczoraj zdradzić, robi mi się niedobrze.

Wzdycham głęboko i już mam się zabierać za papierkową robotę, kiedy w drzwiach mojego gabinetu staje blady, jak ściana Loyd.

 - Nigdy więcej z wami nie pije – mówi i przytykając dłoń do buzi, odwraca się i biegnie w stronę toalet, a ja mimo wszystko uśmiecham się głupio. Ten wypad miał parę minusów, ale jeszcze więcej plusów. Na przykład, kto by się spodziewał, że George potrafi tak wywijać? Patrząc na niego i Spencer zastanawiałem się wczoraj czy aby między nimi czegoś nie ma, ale szybko odrzuciłem tę myśl i porzucam ją teraz. Michelle kocha swojego męża i dzieci, a Loyd nie widzi świata poza swoją małą córeczką. Obserwując ich odzyskuje się wiarę w siłę przyjaźni. Nie mam pojęcia, jak się poznali, ale pragnę poznać ich historię.

Jeszcze przez chwilę przyglądam się Stelli, która chwiejnym krokiem podnosi się i kieruje do kuchni. Po jej wyjściu zauważam, że na jej biurku z głową złożoną na rękach śpi sobie smacznie Jake.

Biedak on też nie zaznał dzisiaj snu i z chyba nie zazna, bo z zakrętu wychodzi Spencer z plikiem akt w dłoniach. Przekracza próg biura Bonasery i rozgląda się badawczo po pomieszczeniu, po czym z hukiem upuszcza teczki na biurko, które lądują tuż przy uszach Waltersa, który podskakuje, jak sprężyna i krzyczy:

 - Nie strzelać! To nie ja !

Michelle wybucha tak serdecznym śmiechem, że musi oprzeć się o krzesło, aby nie stracić równowagi. Zauważam, że ja również zaczynam się uśmiechać. Spencer ma zaraźliwy śmiech. Ostatni raz ogarniam wzrokiem zwijającą się ze śmiechu szefową i oburzonego Jake i z większym entuzjazmem niż zazwyczaj zabieram się za sprawozdania.

Siedząc przy biurku po uszy w papierach przekonuję się, że szczęście to również przebywanie z ludźmi, których się kocha.