"You don't wanna know" (1x06)

Nobody said it was easy

It's such a shame for us to part

Nobody said it was easy

No one ever said it would be this hard

Oh, take me back to the start

Coldplay – The Scientist

Niewiedza jest przyczyną wielu nieszczęść i kłopotów.

Przez nią ludzie tracą pracę, często dom i wszystkie oszczędności.

Zło, jak twierdził pewien starożytny grecki filozof Sokrates, wynika właśnie z niewiedzy.

Z niewiedzy tego, co jest dobre, a co złe.

Bo gdy posiadamy wiedzę, potrafimy odróżnić to, co dobre od tego, co złe. Potrafimy wybrać ścieżkę, która zagwarantuje nam szczęście.

Nauka dała nam wiele cudów: telefon, Internet, pralka ułatwiają nam życie od dobrych kilku dziesięcioleci. Teraz nie wyobrażamy sobie bez nich życia.

Co jednak kiedy żona zdradza męża?

Kiedy mąż jest gangsterem?

Kiedy ktoś robi coś nielegalnego?

Kiedy wiemy, że wiedza może nas zranić?

Odpowiedź jest jedna.

Czasami niewiedza jest po prostu błogosławieństwem.

Wpatruję się w sufit słuchając tykającego zegarka. Zastanawiam się, jak to możliwe, że ludzie, którzy przyrzekają sobie miłość i wierność przed ołtarzem, potem nie mogą na siebie spojrzeć i szukają szczęścia w innych osobach. Niby, to jest proste, gdyż człowiek jest zaprogramowany do rozwiązłości. To jest potwierdzone przez naukowców.

Ale, czy nie istnieje jeszcze inne wyjście, prócz biologii?

Może na świecie każdy z nas naprawdę posiada bratnią duszę, drugą połówkę, która od początku istnienia jest przeznaczona tylko dla Ciebie?

Zamykam oczy i stwierdzam, że jestem zatraconą romantyczką. Wierzę, że jest miłość od pierwszego wejrzenia, i że można spędzić z tą osobą całą wieczność.

Głupia, Ty! Jak kilka razy zawiesił wzrok na Tobie, to nie oznacza, że się zakochał. To facet, jak każdy inny!

Wzdycham.

Za oknem dawno już zaszło słońce, a do jego wschodu zostało co najmniej pięć godzin. Przekręcam się na bok i po chwili znowu na plecy. Powtarzam tę czynność jeszcze kilkanaście razy aż w końcu wściekła skopuję kołdrę i siadam na łóżku. Podłoga pod moimi stopami jest zimna, a cienka koszula z białej satyny nie daje zbyt dużo ciepła. Sięgam po szlafrok, ale po chwili odrzucam go znowu na fotel. Wstaję i wychodzę na balkon. W oddali dostrzegam jasno oświetlony Most Brooklyński oraz piękny, jak zwykle Empire State Building. Opieram się o czarną, rzeźbioną balustradę i wdycham nocne powietrze. Jest zimno i kiedy zrywa się wiatr, zaczynam drżeć na całym ciele. Moje nagie ramiona i stopy pokrywają się gęsią skórką i w końcu po kilku minutach wracam do środka. Nadal nie czuję się senna, ale mimo wszystko wczołguje się pod kołdrę i po chwili przyjemne ciepło rozchodzi się po moim ciele, utulając mnie do snu. Zanim jednak całkowicie oddaję się ramionom Morfeusza, ostatni raz patrzę na panoramę miasta, rozpościerającą się za oknem i uśmiecham się lekko, mówiąc Nowemu Jorkowi - dobranoc.

 * * *

Po raz pierwszy od wielu miesięcy obserwuję, jak Megan śpi o poranku. Jej rude włosy są porozrzucane po białej poduszce, a usta są ułożone w niewielki uśmieszek. Od tak dawna nie widziałem jej twarzy i takiego spokoju. Jestem usatysfakcjonowany tym faktem. W głębi duszy mam nadzieję, że ona też podziela mój pogląd. Chyba nie na darmo stara się nas uratować.

Moją nostalgię przerywa dźwięk wiadomości tekstowej. Odwracam się szybko i rozglądam się po sypialni. Wzrokiem odnalazłem leżące spodnie od garnituru na podłodze. Szybko wymykam się spod ciepłej pościeli i wyjmuję komórkę z kieszeni powracając do łóżka.

Jednym ruchem kciuka odblokowuję urządzenie i odczytuję wiadomość:

Tylko się nie spóźnij.

Stella.

Nie mogę ukryć, ale kilka sekund wpatruję się w imię nadawcy. Zastanawiam się skąd ma mój numer, ponieważ osobiście nie pamiętam, abym go jej podawał.

To pewnie Jake – podsumowuję swoje myśli.

Nikt inny w kancelarii nie ma dostępu do takiej ilości informacji. Nie mam mu jednak tego za złe. Prędzej czy później i tak bym musiał podać Stelli swój numer. W końcu mamy razem pracować, a jeżeli nasza współpraca okaże się owocna w rezultaty to mam przeczucie, że Spencer będzie chciała nas zatrzymać na dłużej. Szczerze się, jak głupi do sera i odpisuję szybko: „Spokojnie, już wstałem” i naciskam z bijącym sercem „wyślij”. Następnie odkładam urządzenie na szafkę nocną i wracam do łóżka. Mam jeszcze jakieś dobre piętnaście minut zanim dźwięk budzika przywoła mnie do porządku. Moja kochana żona śpi słodko jak małe dziecko i nie mogąc się powstrzymać, nachylam się i całuję ją w czubek nosa. Nie budzi się, ale zabawnie marszczy nos i odwraca głowę w drugą stronę. Chichoczę cicho i teraz już postanawiam zgotować jej prawdziwie małżeńską pobudkę. Przysuwam się bliżej i obejmującą ramieniem, zaczynam obsypywać jej szyję pocałunkami. Meg jęczy cicho po chwili otwiera oczy.

 - Mhmm … Jaka cudowna pobudka – mruczy mi do ucha i składa na moich ustach namiętny pocałunek, który powołuje do życia dolną część mojego ciała, która tej nocy dostała niezły wycisk.

 - Hmm… Meg.. Nie mamy zbyt wiele czasu – mówię, a mój oddech gwałtownie przyspiesza, kiedy jej ręka zamyka w uścisku moją męskość.

Megan uśmiecha się szatańsko i siadając na mnie okrakiem, szepcze:

 - Nie zajmę ci zbyt wiele czasu, obiecuję.

I nim zdążę coś powiedzieć jej usta są tam, gdzie jeszcze przed chwilą była ręka. Wszystkie myśli ulatują z mojej głowy, a rozkoszne uczucie przyjemności zalewa falami moje ciało. W końcu osiągam spełnienie i krzycząc imię żony, opadam na poduszki. A ona wtula się we mnie i oblizuje usta.

 - Widzisz? Nie trwało to zbyt długo – mówi. Jej dłoń kreśli jakieś dziwne znaczki na moim nagim torsie. Patrzę na zegarek i wzdycham ciężko. Aż nie chce mi się wstawać. Nagle przez otaczającą nas ciszę przedziera się głos Three Dog Night, śpiewających „Joy to the world” i ze wstrętem sięgam po telefon i wyłączam alarm.

 - Muszę wstać – całuję Megan w czoło i zamykam za sobą drzwi łazienki na wypadek, gdyby jej apetyt na seks wzrósł.

* * *

Stojąc w korku trzy przecznice od Sądu, słucham piosenki, która leci w radiu.

Wszyscy to mówią, wszyscy którzy to zrobili

Kiedyś znajdziesz to czego żądasz

Ale będziesz musiał walczyć. *

Mam dziwne wrażenie, że pierwsza zwrotka opisuję moje życie i sytuację, w której się znajduję, bo raczej jej sobie nie ubzdurałam. Przynajmniej tak sądzę, albo jestem doszczętną wariatką, że uważam tak, a nie inaczej.

Jakbym nie mogła sobie znaleźć inny obiekt westchnień niż właściciel czarnego Audi i idealnego garnituru od Hugo Bossa – przewracam oczami, powoli przesuwając się do przodu w korku. Na pewno jest z nią szczęśliwy i cieszy się seksem, którego ja nie mam! – moje dialogi z samą sobą zaczynają mnie dobijać. Rozglądam się przed siebie i zaczynam bębnić palcami po kierownicy. Jestem zirytowana. Wzdycham mając nadzieje, że ten dzień szybko się skończy i jutro przyniesie coś o wiele lepszego.

Zmieniając swój tor myślenia odblokowuję telefon, by sprawdzić, czy mam nowe wiadomości. Na ekranie widniało powiadomienie o wiadomości.. od Niego.

„Spokojnie, już wstałem.”

Wypuszczam powietrze z ust.

Trzy słowa. Dziewiętnaście liter. Jeden przecinek. Jedna kropka.

Ale to wystarcza, żeby moje serce zaczęło bić szybciej.

Cholera, czemu on mi to robi! Dlaczego nie może zostawić mnie w spokoju! Do diabła z nim! Do diabła ze wszystkimi facetami. Poważnie zaczynam rozważać opcję zostania lesbijką. Kobiety są seksowne, zawsze czyste i przede wszystkim znają się na uczuciach i nie będą się migać tym, że nie wiedzą, o co mi chodzi.

Po chwili dociera do mnie absurdalność moich myśli i parskam śmiechem.

Ja jako lesbijka?

Chyba łatwiej zobaczyć policjanta latającego z gołym tyłkiem po dzielnicy krawieckiej niż mnie podrywającą jakąś laskę. Kocham facetów! Kocham ich umięśnione torsy, silne ręce i te niebieskie oczy… Niebieskie oczy?! Cholera! Znowu on! Wzruszam ramionami. Cóż muszę pogodzić się z tym, że ja Stella Bonasera pożądam Maca Taylora i nic nie da rady tego zmienić. Nawet moje dobre chęci.

Jakiś bałwan przede mną blokuje cały ruch i z wielką pasją naciskam klakson.

Raz, a potem drugi raz, aż w końcu blondyna kierująca pojazdem orientuje się, że trzeba jechać i  rusza z miejsca.

 Alleluja! – myślę i w końcu jakimś cudem parkuję przy budynku sądu.

Wysiadając, rozglądam się uważnie, szukając wzrokiem Waltersa i Taylora, którzy również powinni już tu być. Poranny korek zabrał ponad czterdzieści minut mojego cennego czasu i wzdycham, poirytowana. 

- Gdzie oni do cholery są? – wściekam się i sięgam po telefon, by zadzwonić do młodego, kiedy nagle ktoś obejmuje mnie w pasie i mówi:

 - Tęskniłaś?

Podskakuję, jak oparzona.

 - Jake! Ile razy mam ci powtarzać, żebyś mnie nie zachodził od tyłu - wołam zła, że znowu dałam się podejść.

Walters rozluźnia uścisk i szczerzy zęby w uśmiechu.

 - Gdyby to był Mac, nie miałabyś nic przeciwko, co? – szturcha mnie lekko, a ja tylko rzucam mu mordercze spojrzenie,

 - Oh, przymknij się – wołam, chociaż wiem, że ma rację.

 - Rumienisz się! – śmieje się zachwycony Walters. - Ty. Totalnie. Na. Niego. Lecisz! – mówi, blokując mi drogę. Jego palec wskazujący ląduje na moim dekolcie i strącam go z odrazą.

 - Masz za dużo zębów - syczę, starając się go wyminąć.

 - Właściwie to ostatnio boli mnie dolna siódemka, chcesz zobaczyć? – zamykam oczy i kiedy modlę się o cierpliwość za nami rozlega się znajomy głos.

- Kłopoty w raju? - pyta Mac, a w jego głosie słychać rozbawienie.

- Masz szczęście, że jesteś na czas - odpowiadam i decydując, że bezpieczniej będzie jeżeli zachowam między nami dystans, ruszam w kierunku sądu.

 - Co jej się stało? – słyszę Taylora i mimo wszystko uśmiecham się lekko. Jakiś głosik w mojej głowie podpowiada mi, że to oznaka, że jednak go obchodzę.

 - A bo ja wiem? – wzrusza ramionami Jake. - Może PMS albo nie wyżycie seksualne? Uważaj na nią dzisiaj, bo jak coś schrzanisz to odgryzie ci głowę.

Na te słowa parskam cichym śmiechem, którego oni jednak nie słyszą.

Staję w miejscu i odwracając się w ich stronę, wołam:

 - Idziecie czy będziecie tam stać aż do śmierci?

 * * *

Nie może mi uciec uwadze, że zachowuję się jakoś inaczej. Dostrzegam jej irytację i rozdrażnienie. Oczywiście stara się to ukryć. Chyba ma to w zwyczaju. Nie ujawniać swoich skrytych emocji. Za mało ją znam, by dostrzec więcej.

Urywając tok myślenia, razem z Waltersem podażamy za Stellą w ciszy. Przed Salą rozpraw zauważamy Hoffmana w towarzystwie dwóch funkcjonariuszy, którzy eksortowali go z domu tutaj. Na nasz widok uśmiecha się delikatnie.

- Gotowy? – pyta Stella, dotykając ramienia mężczyzny.

- Nie za bardzo – odpowiada. – Ale chce mieć już to za sobą.

Wszyscy kiwamy głową ze zrozumieniem, wchodząc do Sali. W środku są gotowi praktycznie wszyscy. Do rozprawy pozostało dziesięć minut. Podnosząc wzrok do góry napotykam spojrzenie Prokuratora Danielsa i jego młodej pomocnicy. Na pewno nie będą ustępliwi, po tym, jak udało nam się ugrać kaucję, lecz w trybie natychmiastowym ze środy przesunęli rozprawę na dziś. Dzień, po dniu. Bez dwóch zdań Daniels musi mieć dobre układ i kontakty w gronie Sędziów. Odwracam głowę i kieruję się na naszą stronę, kładąc swoją teczkę na stół.

- Mam nadzieje, że nam się uda – mówi Stella, nie podnosząc swojej twarz, tak jakby unikała ze mną kontaktu wzrokowego.

- Ja też – odpowiadam krótko, wyczuwając dziwne napięcie.

- Proszę pamiętać o skupieniu podczas zadawania pytań – zwraca się Stella do Hoffmana. – Niech Pan pamięta, że Prokurator nie będzie ustępliwy. On pragnie, aby Pana przymknąć.

- Zdaję sobie z tego sprawę – przytakuję brunet.

- W porządku – wypuszcza powietrze i przelotem zerka na mnie.

Nie rozumiem, co się dzieje.

Wczoraj wydawało mi się, że nawiązaliśmy nić porozumienia, że nawet zaczyna mnie lubić, a dzisiaj znowu trzyma mnie na dystans. Czy to możliwe, żebym przez noc zalazł jej czymś za skórę? Przecież od naszego ostatniego spotkania nie minęła nawet doba. Wzdycham i pocieram skronie.

Kobiety!

Czy da się je zrozumieć?

 - Proszę wstać, sąd idzie!- oznajmia strażnik – rozprawę poprowadzi sędzia Catherine Voldorf.

Za stołem sędziowskim pojawia się młoda, czarnowłosa kobieta.

 - Proszę usiąść. Rozprawa stan Nowy Jork przeciwko Anthonemu Hoffmanowi. Panie prokuratorze?

Daniels podnosi się z miejsca i rzucając nieprzychylne spojrzenie w naszą stronę, mówi:

 - Wysoki Sądzie, pragniemy powołać na świadka panią Julię Grifis.

Moje oczy robią się wielkie, jak pięciocentówki.

Stella wygląda na równie zdziwioną, jak ja i nachylając się do mnie, szepcze:

 - A kto to do cholery jest? – obydwoje odwracamy się w stronę Jake, który lakonicznymi ruchami przegląda swoje notatki. Na jego twarzy maluje się wielkie napięcie i czuję, jak ściska mi się żołądek. Nie możemy przegrać tego procesu. Nie możemy pozwolić, żeby facet poszedł siedzieć za niewinność.

Sędzia Voldorf przygląda nam się przez chwilę i już otwiera usta, by coś powiedzieć, kiedy przypominam sobie, że przecież mam prawo głosu.

 - Sprzeciw, Wysoki Sądzie! Pani Grifis nie ma na liście świadków i obrona nie miała możliwości zapoznania się z jej zeznaniami.

Sędzia unosi brwi w geście zdziwienia i uśmiechając się nieprzyjemnie, mówi:

 - Oddalam. Proszę wezwać na salę panią Julię Grifis.

Opada mi szczęka.

Ten gnój napuścił na nas sędzinę!

 - To już po nas – myślę, ale w tej samej chwili dochodzi mnie głos Waltersa, który ledwie dosłyszalnym głosem zaczyna przekazywać nam informacje na temat świadka oskarżenia.

 - Julia Grifis, 28 lat, studiowała historię sztuki na NYU. Przyjaciółka ofiary, razem mieszkały w college. To do niej ofiara wysyłała te wszystkie e-maile i smsy. Niekarana, ale totalnie spłukana.

 - Okej. Dobra robota – szepcze Bonasera i oboje skupiamy uwagę na tym, co dzieje się na sali. Na miejscu dla świadków zasiada przyjaciółka ofiary, która sama wygląda, jakby była ofiarą losu. Jej długie, ciemne włosy wyglądają tak, jakby nigdy nie widziały grzebienia. Oczy podkrążone i czerwone od płaczu (tak myślę) nadają jej niesamowicie żałosny wygląd. W drżącej dłoni trzyma chusteczkę, którą co chwila przykłada do równie czerwonego nosa.

 - Kiedy ostatni raz widziała pani Alysson? – pyta blond koleżanka Danielsa.

 - W piątek na kilka dni przed.. przed.. – usta jej drżą a z oczy płyną nowe łzy.

 - Rozumiem, że jest pani ciężko, ale musimy ustalić pewne fakty – słodzi dalej młoda, a ja przewracam oczami.

Julia tylko kiwa lekko głową.

Nie ma wątpliwości, że jej rozpacz nie jest udawana, ale w tym momencie to nasza jedyna strategia. Trzeba grać na zwłokę.

 - Czy pani More kiedykolwiek skarżyła się na oskarżonego?

 - Często płakała.

 - Dlaczego?

 - Pan Hoffman najpierw ją wykorzystał, a potem mu się odmieniło i zapragnął ratować swoje małżeństwo. Alysson się wściekła. Chciała za wszelką cenę zatrzymać go przy sobie.

- W jaki sposób?

- Parę razy wnosiła na niego skargę, a gdy wracał z podkulonym ogonem, wycofywała ją. I tak w kółko. 

 - Czy pan Hoffman kiedykolwiek groził jej śmiercią?

 - Nie.

 - Jak zareagował na wieść o dziecku?

Dziecku?! Cholera, wiedzą już wszystko!

 - Podobno był bardzo szczęśliwy. Alysson cały czas mówiła tylko o tym, jacy są ze sobą szczęśliwi i jak bardzo się kochają.

 - Czy pani zdaniem pan Hoffman zabił Alysson?

 - Sprzeciw! – woła Stella. – To spekulacje!

 - Podtrzymuję.

 - Nie mam więcej pytań.

- Czy Pani More skarżyła się na złe stosunki z dziećmi państwa Hoffmanów?

Dziewczyna zamilkła próbując ukryć swoje myśli.

- Nic mi o tym nie wiadomo – odpowiedziała, omijając wzrok Stelli.

- Niech Pani pamięta, że przysięgała mówić prawdę i tylko prawdę – przypomina jej. Twarz Grifis przybrała kolor blady, a usta wygięły się w nieznaczny grymas.

- Naprawdę nie mam pojęcia – skłamała drugi raz.

Prokurator siedzący po prawej stronie zaśmiał się cicho kręcąc głową.

Mam ochotę wstać i mu przywalić, ale to nie byłoby stosowne. Postanowiłem więc przerwać jego głupi i niekulturalny humor.

- Przepraszam Wysoki Sądzie, ale czy Pan Prokurator nie powinien zachowywać się bardziej profesjonalnie? – spojrzałem na twarz Valdorf, po czym przerzuciłem się na Danielsa, który jak na złość nie chciał odkleić z ust uśmieszku zwycięstwa.

- W czym problem? – odpowiedział tamten. – Wasz klient jest winny, nie wiem, po co się bawicie w te eskapady – wzruszył ramionami noszelancko.

Zacisnąłem pięści przymykając powieki.

- Jesteś pazerny na pieniądze – rzekłem. – O to chodzi – skwitowałem, siadając na miejsce.

Danielsowi opada szczęka i rumieńce wypływają na jego policzki.

Byczku Fernando, diabli wzięli twoje berło – śmieję się w myślach i usadawiam się wygodnie na krześle. Dostrzegam rozbawioną twarz Stelli i puszczam do niej oczko. Widzę, jak zaciska mocno usta i odwraca wzrok, żeby nie parsknąć śmiechem.

Sędzia nie jest jednak zadowolona z mojego wywodu.

 - Panie Taylor, sąd nie ma wpływu na humory pana Danielsa.

 - Oczywiście, Wysoki Sądzie – mówię i ponownie zajmuje swoje miejsce.

Mimo wszystko było warto.

 - Proszę kontynuować – zwraca się Voldorf do Bonasery, która odwraca się w stronę świadka.

 - Więc twierdzi pani, że nic nie wie na temat stosunków pani More z dziećmi oskarżonego? – pyta, a kiedy Julia ponownie zaczyna uciekać wzrokiem, podchodzi bliżej i patrząc jej w oczy powtarza z naciskiem – zdaje sobie pani sprawę, że za składanie fałszywych zeznań grozi pani kara pozbawienia wolności?

 - Sprzeciw, Wysoki Sądzie! Nękanie świadka – krzyczy blondyna, a ja wybałuszam oczy.

Ta jasssne, widziała ona kiedyś nękanie.

 - Wysoki Sądzie! Świadek ewidentnie coś ukrywa – wtrąca się Stella.

Sędzina wzdycha.

 - Oddalam.

Dostaliśmy zielone światło.

Trzeba to wykorzystać.

Mrugam porozumiewawczo do Bonasery, która kiwa głową.

Czas wytoczyć ostrą amunicję.

 - Daję pani ostatnią szansę zanim zrobi się nieprzyjemnie. Jak wyglądały stosunki Alysson z dziećmi państwa Hoffmanów?

Julia Grifis w końcu pęka.

 - Nie lubili się. Tracey nie okazywała jej wrogości. Nie lubiły się, ale dziewczynka nigdy nie chciała jej zrobić krzywdy. Zawsze miła i uśmiechnięta.

 - A syn oskarżonego?

 - Don.. on się w niej zakochał- widzę, jak mój klient zaciska mocno oczy. Widocznie wie więcej niż nam powiedział.

- Jak na to zareagowała Alysson?

 - Odrzuciła jego względy. Wytłumaczyła mu, że go nie kocha.

- Czy Alysson czuła się zagrożona?

 - Nie, nic mi o tym nie wiadomo.

 - Nie mam więcej pytań –Bonasera siada obok mnie.

- Musimy poprosić o przerwę- mówię- zanim wezwą na świadka Elizabeth i Dona, trzeba pogadać z Hoffmanem. Coś tu jest nie tak. Młody mógł się zakochać i z zazdrości zabić Alysson.

 - Masz rację – Stella wstaje. – Wysoki Sądzie, w związku z nowym faktami musimy poprosić o przerwę.

 - Jakie fakty? – piekli się Daniels. - To prokuratura o tym decyduje, nie obrona.

 - To może mieć kluczowy wpływ na wyrok, Wysoki Sądzie- nie ustępuje Bonasera.

Voldorf przenosi wzrok z nas na niego i z powrotem, aż w końcu oznajmia:

 - Zarządzam półgodzinną przerwę – dźwięk młotka wypełnia do połowy pustą salę, a my bierzemy Anthonyego i mówimy:

 - Musimy poważnie porozmawiać!

* * *

- Czy Pański syn to zrobił? – wypalam prosto z mostu, gdy tylko wszyliśmy z Sali. Jake na te słowa aż zastygł w miejscu. Hoffman natomiast nie wiedział, co odpowiedzieć.

- Proszę, to Pańska szansa – powiedział Mac. – Wszyscy na tym stracimy – dodał po chwili.

- Ale on ma osiemnaście lat! – wzburzył się Anthony. – On ma przyszłość przed sobą!

- To mógł o tym pomyśleć sam, przed tym, co zrobił – stwierdzam delikatnie. – Wiemy, że Pan go kocha.. – serce mi się łamie, gdy wypowiadam te słowa, ale w tej sprawie leży i też mój interes, moja kariera. Jestem samolubna. Albo po prostu walczę o swoje.

- Musi Pan postanowić.

Mina Hoffmana była niewyraźna, a my wszyscy czekaliśmy w ciszy.

- On w więzieniu zginie – jęknął mężczyzna.

- Albo Pan – wtrąca się Taylor.

- Będzie zeznawał – mówię. – Jeśli się przyzna, może Sędzia się ulituję i jego wyrok będzie wyglądał inaczej – może trochę kłamię, ale dla dobra nas wszystkich.

Hoffman pokręcił głową i oparł się o ścianę, mówiąc:

 - To wszystko moja wina – w jego oczach zaszkliły się łzy.

Jak ja teraz siebie nienawidzę – myślę, gdy patrzę na tego biednego załamanego człowieka.

- Teraz to już nie ma znaczenia – powiedział Mac poważnym, lecz stonowanym tonem.

- Musi Pan pamiętać, że ma Pan jeszcze córkę, która potrzebuję ojca – wypowiadam te słowa chyba dla otuchy siebie, niż Hoffmana.

- Ojca, który przedłożył dobro jakieś kobiety nad swoją rodzinę- mówi wściekły Hoffman i kryje twarz w dłoniach. Nie wiem, co mogę jeszcze dla niego zrobić. Jeżeli Don się nie przyzna, a on weźmie na siebie całą odpowiedzialność ta rodzina się rozpadnie.

 - Niech pan powie nam prawdę - nalega Mac.- Jeżeli pański syn się przyzna, osobiście wezmę się za jego obronę i zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby nie stała mu się krzywda.

 - Niech państwo zrozumieją. To mój jedyny syn! Ja nie mogę, nie mogę…

 - Niech pan na mnie spojrzy – Taylor podchodzi do niego i chwyta za ramię – nie pozwolę, by stała mu się krzywda. Niech mi pan zaufa. Proszę.

Hoffman przez chwilę przygląda mu się w ciszy, aż wreszcie kiwa głową na znak zgody.

Oddycham z ulgą.

Teraz wygrana to już pestka.

Siadamy na ławkach, które stoją wzdłuż wyłożonych marmurem ścian sądu.

 - Niech pan nam wszystko opowie.

Anthony wzdycha.

 -Tego dnia Don wrócił wcześniej do domu. Trening squasha skończył się półgodziny wcześniej niż zwykle, dlatego postanowił na mnie nie czekać tylko wrócił autobusem. Dzwonił, by mnie uprzedzić, ale miałem ważne spotkanie więc nie odebrałem. W domu była tylko Alysson. Nie wiem, co się między nimi wydarzyło, ale kiedy wróciłem do domu nigdzie nie mogłem jej znaleźć. I wtedy usłyszałem szloch dochodzący z łazienki. Kiedy stanąłem w progu ,zobaczyłem Dona, który z nożem w ręku stał nad ciałem Alysson. Odciągnąłem go od niej i próbowałem ratować, ale już nie żyła. Zanim wezwałem policję, kazałem mu umyć nóż i wyrzucić zakrwawione ubrania. Resztę historii znacie.

Siedzę tam, a w mojej głowie błąka się tylko jedna myśl:

O mój Boże.

Wiedziałam, że młody Hoffman jest winny. Podejrzewałam go od pierwszego przesłuchania, ale słysząc te słowa z ust jego ojca, który teraz cały zapłakany siedział między mną a Taylorem było najgorszym przeżyciem w mim życiu.

Żaden rodzic nie powinien przez to przechodzić, żaden.

 - Bardzo mi przykro – mówię tylko po to, żeby coś powiedzieć – musimy wracać na salę. I niech pan nie mówi niczego, czego my wszyscy możemy później żałować.

 - Czy chce mi pani w ten sposób powiedzieć, żebym nie brał winy na siebie? – uśmiecha się lekko.

 - Tak – przyznaję trochę zmieszana.

Wchodzimy na salę i zajmujemy swoje miejsca.

Po chwili pojawia się sędzia i wznawia rozprawę.

Mac wstaje i jak zwykle poprawiając swój garnitur, ostatnimi czasy zauważyłam, że robi to niezwykle często, mówi:

 - Wysoki Sądzie, wzywamy na świadka panią Elizabeth Hoffman.

Wysoka, piękna szatynka podchodzi do stanowiska dla świadków i składa przysięgę. Ubrana jest w komplet w kolorze nude i czarne szpilki Louboutina, za które dałabym się pokroić, gdybym tylko tak nie kochała Gucciego i Jimmy’ ego Choo.

 - Pani Hoffman – zaczyna Taylor – Jak opisałaby pani swoje stosunki z Alysson More?

 - Lubiłam ją. Nie byłyśmy przyjaciółkami, ale darzyłam ją wielką sympatią.

 - Pomimo tego, że sypiała z pani mężem?

 - Mecenasie, moje małżeństwo z Anthonym od ponad wielu już lat istnieje tylko i wyłącznie na papierku. Alysson nie była pierwszą, która zawróciła w głowie mojemu mężowi.

Babka naprawdę ma klasę.

Jej mąż zdradzał ją na lewo i prawo, a ona mówi o tym tak, jakby opowiadała o pogodzie.

 - Nie miała więc pani powodów do zazdrości?

 - Absolutnie nie. Ja i Anthony próbowaliśmy ratować nasze małżeństwo, ale po wielu próbach daliśmy sobie spokój. Ustaliliśmy, że zostaniemy razem dla dobra dzieci, ale każde z nas mieszkało osobno. Dla pozory jadaliśmy razem w niedziele, ale na tym koniec. Oboje ułożyliśmy sobie życie z kimś innym i przykro mi, że Alysson spotkał tak okrutny los. Tak mi przykro, Anthony – mówi, kierując swój wzrok na człowieka, który kiedyś był jej jedyną miłością.

Hoffman uśmiecha się do niej, jakby w podziękowaniu.

 - Mam rozumieć, że nie wierzy pani w winę męża? – pyta Mac, specjalnie patrząc w stronę ławy przysięgłych.

Wie, co robi.

Zastanawiam się, czy taki sam był w Chicago.

 - Oczywiście, że nie. Anthony świata poza nią nie widział. Kiedy miesiąc temu nasz syn popadł w złe towarzystwo, Anthony chciał wrócić do mnie, spróbować jeszcze raz, ale widziałam, że łamie mu to serce. I wtedy dotarło do mnie, że my już nigdy nie będziemy razem. Poszłam do prawnika i przedstawiłam mu papiery rozwodowe. Anthony był taki szczęśliwy. Podziękował mi i powiedział, że Al jest w ciąży. Planował ją poślubić. Nawet pojechali razem na zakupy. Wybierali kołyskę… Nie, mój mąż tego nie zrobił. Tego jestem pewna.

Zerkam w stronę przysięgłych i w ich twarzach dostrzegam niemałe poruszenie.

Bingo!

 - Ostatnie pytanie: Gdzie była pani w dniu morderstwa?

 - W Paryżu, z naszą córką Tracey.

 - Dziękuję. Nie mam więcej pytań.

 - Panie prokuratorze? – pyta Sędzia.

 - Nie mam pytań, Wysoki Sądzie.

 - Świadek jest wolny.

Z małym wyrzutem wstaję ze swojego miejsca i spoglądam na Hoffmana.

- Prosimy na świadka Dona Hoffmana.

Mężczyzna obok mnie westchnął ciężko.

Niech to się skończy.

- Przyrzekłeś mówić prawdę – informuję młodego chłopaka. – Mam nadzieję, że będziesz ze mną szczery – patrzę na niego i stwierdzam, że jest bardzo podobny do swojego ojca.

- Więc – zaczynam. – Jak opiszesz swoje stosunki z Panną More?

Młody Hoffman lekko skrzywił twarz. A ja w myślach układałam, jak najdelikatniejszą taktykę, która doprowadzi do winy tego młodego dzieciaka.

- Była nasza gosposią. Lubiłem ją – odpowiedział, palcami rysując po balustradzie.

- Wiedziałeś, że twój ojciec ma z nią romans? – pytam, kątem oka sprawdzając reakcje ławy.

- Tak, wiedziałem – uciął krótko.

- Jak się z tym czułeś?

Don spojrzał na ojca, potem na matkę, po czym jego oczy skierował na mnie.

- Byłem zły. Chciałem mieć ojca i matkę razem. Chciałem mieć szczęśliwą rodzinę – dostrzegam w jego tęczówkach smutek. Kiwam głową na znak zrozumienia.

- W jakim stopniu lubiłeś Pannę More? – nie mogę dłużej czekać.

- W jakim sensie? – pyta mnie zdziwiony.

- Czy byłeś w niej zakochany?

Jego twarz przybiera kolor czerwony. Zaczyna się wiercić na siedzeniu.

- Nie – ucina szybko.

- Don – zwracam się do niego po imieniu. – Widziałam twoje sms’y, które wysyłałeś do Alysson.

Chłopak spuszcza głowę, ale po chwili patrzy na mnie z dziwnym wyrazem twarzy.

 - To już pisać smsów nie wolno? – odburkuje, a złość w jego głosie jest ewidentna.

 - Wolno, wolno, ale chyba nie takie, jak te- mówię i biorę od Maca kartkę, którą niedawno dostarczył nam Jake.

 - Jak to zrobiłeś? - pyta Taylor Waltersa, a ten tylko szczerzy się w uśmiechu, który mówi „Nie chcesz wiedzieć” i Mac wycofuje się z „Okay” wypisanym na twarzy. Tymczasem ja dalej staram się przycisnąć młodego.

 - Jeżeli można Wysoki Sądzie, mamy kopię smsów pana Dona Hoffmana do Alysson More – podchodzę do stołu sędziowskiego i przekazuję kopię wydruku wiadomości.

 - Sprzeciw, Wysoki Sądzie! – krzyczy Daniels – tego dowodu nie ma na liście. Prokuratura nie miała szansy się z nim zapoznać.

 - Proszę strony o podejście – mówi Voldorf, a kiedy oboje stoimy przed nią, zaczyna od ochrzanienia mnie- nie lubię takich niespodzianek.

 - Wysoki Sąd wybaczy, ale ten dowód wypłynął niedawno. Jestem przekonana, że jego wartość wpłynie na zmianę toru procesu – tłumaczę i widzę, jak marszczy brwi.

 - Pozwoli sąd na to? – piekli się Daniels.

 - Obawiam się, że tak. Dopuszczam dowód. Proszę kontynuować.

Wracam do młodego i mówię:

 - Pozwolisz Don, że przeczytam jedną z ciekawszych wiadomości: ” Ty suko, jak mogłaś mi to zrobić! Pożałujesz tego”. To brzmi, jak poważna groźba, nie sądzisz?

 - Byłem wściekły, ale to nie znaczy, że ją zabiłem – broni się Don.

 - No tak, więc posłuchajmy tego… - zaczynam, ale przerywa mi Daniels:

 - Sprzeciw! To nękanie świadka!

 - Podtrzymuję. Proszę inaczej sformułować pytanie.

Wzdycham.

Jak mam go przycisnąć bez tych wiadomości?

 - Gdzie byłeś w dniu morderstwa?

 - Grałem w squasha.

- Czyli nie było cię w domu, gdy zamordowano Alysson? - pytam i patrzę na niego wyczekująco. W dłoniach ściskam mocno pióro . Nie chcę skrzywdzić tego chłopaka, ale nie zawsze możesz mieć to, czego chcesz, jak śpiewał Mick Jagger.

 -No raczej- odpyskuje młody.

 - To dziwne, ponieważ pana ojciec zeznał, że trening skończył się półgodziny wcześniej niż zazwyczaj.

 - I co z tego? – zaczyna się pocić i drży mu głos.

- A to, że wrócił pan do domu wcześniej i mógłby pan bez przeszkód zabić Alysson – Donowi odpływa krew z twarzy i robi się blady, jak kreda.

 - Ja.. to nieprawda!

 - Dziękuję. Nie mam więcej pytań.

Zasiadam za stołem i mrugam porozumiewawczo do Maca.

Rzuciliśmy Danielsowi kości, a teraz on bez wątpienia się na nie rzuci, niczym wygłodniały pies.

 - Panie prokuratorze? – Joshua wstaje i zdecydowanym krokiem podchodzi do miejsca, gdzie siedzi przerażony już teraz do reszty Don Hoffman.

 - Czy to prawda, że w dniu morderstwa wróciłeś do domu wcześniej? Pamiętaj, że zeznajesz pod przysięgą.

 - Tak, to prawda.

 - Kto był wtedy w domu?

 - Alysson.

 - Czy pański ojciec też tam był?

 - Nie. On wrócił później.

- Czy widział pan jak ojciec zabija gosposię? – chyba nie o taki trop mi chodziło…

 - Mój ojciec nie zabił Alysson.

 - Skąd ta pewność?

 - Bo ja to zrobiłem!

* Colbie Caillat – We both know ft. Gavin DeGraw 

PS. Jednak sprawa pociągnie się jeszcze do następnego odcinka.